Hahn Zygmunt (1875–1945), prawnik. Ur. 12 IV we Lwowie, syn Feliksa, profesora gimnazjalnego we Lwowie, i Kazimiery z Lorenzów. Po ukończeniu Gimnazjum III uczęszczał na Wydział Prawniczy Uniw. Lwow. i w r. 1901 otrzymał stopień doktora praw. Poświęcił się zawodowi sędziowskiemu. W czerwcu 1915 r. został wywieziony ze Lwowa do Kijowa, gdzie przebywał ok. 2 lata. Po powrocie do kraju podjął pracę w sądownictwie i, przechodząc kolejno stopnie służbowe, został sędzią Sądu Apelacyjnego we Lwowie. Po przejściu na emeryturę w r. 1932 był profesorem prawa w Akademii Handlu Zagranicznego we Lwowie. Przez kilka lat był redaktorem „Czasopisma Sędziowskiego”. Zmarł w Konstancinie pod Warszawą 24 XII 1945 r. i został pochowany w Skolimowie. Ważniejsze prace H-a: Apelacja wedle polskiego kodeksu postępowania cywilnego („Czasopismo Sędziowskie” 1931 nr 1/2), Zażalenie wedle polskiego kodeksu postępowania cywilnego (tamże nr 5/6), Zawieszenie postępowania egzekucyjnego (Lwów 1936), Odpowiedzialność dziedzica za długi spadkowe (W. 1936), Umorzenie postępowania egzekucyjnego („Czasopismo Sędziowskie” 1937 nr 2–6 i 1938 nr 1 i odb.), Prawo rozporządzania opróżnionym miejscem hipotecznym i hipoteka właściciela według projektu prawa rzeczowego („Kwartalnik Prawa Prywatnego” 1938 z. 2 i nadb.). Szereg prac rękopiśmiennych H-a znajduje się w Bibliotece Narodowej w Warszawie.

Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – Grzegorczyk P., Diariusz kultury polskiej za 1945, „Twórczość” 1946 i odb. s. 200.

Red.